Heb je soms ook wel eens dat je écht niet kunt kiezen tussen twee dingen? Of dat het je niet uitmaakt wanneer je tussen twee enigszins gelijkwaardige dingen moet kiezen? De oplossing voor deze dilemma’s is heel simpel. Ik ga uitleggen waarom.

Tegenwoordig moeten we veel meer keuzes maken dan vijftig jaar geleden (Dijksterhuis, 2007). Vroeger hoefde je niet na te denken over je geloof, want je volgde gewoon je ouders. Het kiezen van een zorgverzekering was voorheen ook niet nodig, omdat je gewoon bij de verzekeraar bleef waar je al zat. Tegenwoordig moet je zelfs al een keuze maken zodra je naar de supermarkt gaat om een potje pindakaas te kopen, omdat er zoveel merken en soorten zijn. Kortom, je moet veel keuzes maken en hebt vaak een grote hoeveelheid alternatieven. Hoe doe je dit nou het beste?

Je zou grofweg kunnen stellen dat er drie manieren zijn om een keuze te maken. De eerste manier is een snelle keuze waarbij niet of nauwelijks wordt nagedacht. De tweede manier is wat we de ‘onbewuste’ manier noemen: je neemt de informatie die belangrijk is in je op, je slaapt er vervolgens een nachtje over en maakt vervolgens de keuze. De derde manier is de ‘bewuste’ manier: je neemt de informatie in je op, en gaat daarna de opties aandachtig analyseren aan de hand van schema’s, lijstjes met plussen en minnen etcetera (Dijksterhuis, 2007). Op welke manier kun je nou het beste kiezen?

De bekende psycholoog Sigmund Freud zei eens: Wanneer ik een onbelangrijke beslissing moet nemen, vind ik het altijd handig om alle voor- en nadelen af te wegen. Bij vitale beslissingen moet de beslissing echter uit het onbewuste komen, uit iets in onszelf. 

Ik ga niet vertellen dat het niet handig is om na te denken bij het nemen van beslissingen. Echter komt het regelmatig voor dat te lang nadenken leidt tot geen beslissing of een een twijfelachtige beslissing. Iemand heeft je ongetwijfeld wel eens verteld dat je in sommige situaties gewoon op je gevoel moet afgaan of vertrouwen op je eerst gedachte/ingeving. Deze keuzes pakken vaak, als je het achteraf bekijkt, vrij goed uit toch?

Het antwoord op de vraag hoe je in geval van twijfel toch de juiste keuze kan maken is als volgt: pak een munt en bepaal welke keuze je gaat nemen als het kop is en welke keuze je neemt als het munt is. Op het moment dat je de munt opgooit hoop je altijd dat de munt op een bepaalde kant valt. Dat is het moment dat je onbewuste een beslissing neemt en ook de keuze is die jij het liefst wil maken. Let vervolgens niet op welke kant de munt valt, tenzij je bij het opgooien van de munt nog steeds geen voorkeur hebt.

Bron
Dijksterhuis, A. (2007). Het slimme onbewuste. Amsterdam: Uitgeverij Bert Bakker

Het boek Kennismanagement: de praktijk, geschreven door Mathieu Weggeman (hoogleraar organisatiekunde aan de Technische Universiteit Eindhoven), gaat over hoe een bedrijf zich aan kan passen aan de huidige kenniseconomie.

Het boek begint met definities en een uitleg over wat kennis en leren nou precies inhoudt. Hierbij geeft hij (Mathieu Weggeman) een concrete en eenduidige definitie van het woord kennis: Kennis = Informatie x Ervaringen x Vaardigheden x Attitude. Ook wordt er een duidelijk onderscheid gemaakt tussen de termen ‘data’, ‘informatie’ en ‘kennis’. Voortbordurend op deze definities, gaat Mathieu in het volgende hoofdstuk in op het besturen en inrichten van een KIO (kennisintensieve organisatie). In dit hoofdstuk gaat hij verder in op de zes organisatieontwerpvariabelen (strategie, structuur, systemen, managementstijl, personeel en cultuur), waarbij de verschillen worden geschetst tussen de traditionele organisaties en de (moderne) kennisintensieve organisaties. Het theoretische gedeelte van dit boek wordt afgesloten met de ‘kenniswaardeketen’. Dit is een schematische weergave van processen die uitgevoerd moeten worden als een organisatie kennismanagement wenst te implementeren. Vervolgens worden er per keten een aantal praktijkvoorbeelden van grote organisaties (KPN, ING, NS, Aegon, Sony etc.) gegeven, om de theorie te verduidelijken.

Om te beginnen vind ik het zeer knap van Mathieu Weggeman dat hij twaalf jaar geleden al strategieën, structuren en systemen beschreef, die nu pas geïmplementeerd lijken te worden. Het is lastig voor te stellen dat dit boek zo lang geleden is geschreven.
Hetgeen wat dit boek doet, is een leek op het gebied van kennismanagement omtoveren in een expert. Het heeft een duidelijke en logische structuur, waarbij de grote hoeveelheid theorie wordt ondersteund door middel van casuïstiek en voorbeelden. Zijn definitie van kennis (K=IxEVA) is tevens een zeer logische en praktische definitie, omdat je het zelf kunt reflecteren op je eigen situatie. Een simpel voorbeeld is dat als je iets voor de eerste keer in je leven doet, je hier geen ervaring (E) mee hebt. Pas dit toe in de formule (E=0) en je kunt concluderen dat je weinig kennis hebt op dat gebied. Vanwege het feit dat het merendeel van dit boek uit theorie bestaat, is het een boek om de tijd voor te nemen. Ook vanwege het taalgebruik is het niet een boek om in één zucht uit te lezen. Echter wordt dit boek op het einde concreet en praktisch, wat de titel ook doet suggereren. Het uitleggen van de kenniswaardeketen aan de hand van praktijkvoorbeelden, zorgt er wel voor dat je kennismanagement in jouw bedrijf kunt implementeren.

Ik vind dit boek echt een aanrader de mensen die verduidelijking willen in het fenomeen kennismanagement. Het geeft uitgebreide en duidelijke informatie over dit onderwerp en biedt uitstekende handvatten voor het opstellen en implementeren van kennismanagement binnen een organisatie. Ik geef dit boek een 8,5/10 omdat ik het inhoudelijk een erg sterk boek vind, maar het vanwege het taalgebruik soms lastig was om te lezen. Dit maakte het abstracte onderwerp (kennismanagement) soms niet veel duidelijker.

Bron
Weggeman, M (2000). Kennismanagement: de praktijk. Schiedam: Scriptum.